Όλα ήταν συνειδητά στην απεργία της 13ης Φεβρουαρίου και το γεγονός και μόνον ότι τόλμησαν και απήργησαν ιδιωτικοί υπάλληλοι, δείχνει το μέγεθος της λαϊκής οργής για τα όσα προγραμματίζονται και αποφασίζονται για εμάς, χωρίς εμάς και για το κακό μας! Μπορεί η διαδήλωση να μην είχε την αναμενόμενη συμμετοχή, αλλά η απεργία είχε μεγάλη δυναμική και γι’ αυτό «ενόχλησε».
Επειδή απεργία χωρίς απεργοσπάστες δεν… νοείται, έτσι και στην περί ής ο λόγος, οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί δούλεψαν αναλόγως. Άλλοι έγιναν απεργοσπάστες επειδή πιέστηκαν, άλλοι επειδή φοβήθηκαν, άλλοι επειδή τρομοκρατήθηκαν, άλλοι επειδή απειλήθηκαν άμεσα ή έμμεσα, άλλοι λόγω της «ομηρείας» τους, άλλοι λόγω κομματικού υπερβάλλοντος ζήλου, άλλοι για να μην χάσουν το μεροκάματο και άλλοι για λόγους… πεποιθήσεως!
Μιλάμε για τον δημόσιο και ευρύτερο τομέα – εκεί δηλαδή όπου ο εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει το ψωμί του όταν απεργήσει. Δεν γίνεται λόγος για τον ιδιωτικό τομέα, διότι πριν κάποιος εργαζόμενος χαρακτηριστεί ως απεργοσπάστης, θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και παράγοντες που δεν του επιτρέπουν ούτε καν να σκεφθεί την απεργία! Δυστυχώς το εν λόγω αναφαίρετο αυτό δικαίωμα, στην ουσία δεν αφορά όλους τους εν Ελλάδι εργαζόμενους. Άλλο ο δημόσιος υπάλληλος με τα δικαιώματα και το εξασφαλισμένο αύριο και άλλο ο ιδιωτικός υπάλληλος που δεν μπορεί να θεωρηθεί πολίτης με δικαιώματα.
«Ου πολλώ δέω χάριν έχειν, ω βουλή, τω κατηγόρω, ότι μοι παρεσκεύακεν τον αγώνα τουτονί»… Με αυτά τα λόγια άρχιζε τον μνημειώδη «Υπέρ Αδυνάτου» λόγο του ο θείος Λυσίας – αυτός ο κορυφαίος Αθηναίος ρήτορας, που ανταμώσαμε στα γυμνασιακά μας χρόνια και με τους δικανικούς του έδινε πολιτικές μάχες την εποχή των τριάκοντα τυράννων. Άγνωστο, ποιός θα ήταν ο «αδύνατος» και «χωλός» των ημερών για τον Λυσία, αλλά σίγουρα ο ιδιωτικός υπάλληλος θα είχε προτεραιότητα! Αυτόν θα εύρισκε να υπερασπίσει, όταν τον κατηγορούσαν για απεργοσπάστη επειδή… «σιγά μωρέ, όλα τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά!»… Αγνοώντας ίσως ότι ο ιδιωτικός υπάλληλος υποχρεώνεται να σκύβει το κεφάλι, για μια μπουκιά πικρό ψωμί! Ας είμαστε λίγο επιεικείς, γιατί άλλοι, για το… ονόρε και μόνον, σκύβουν διαφορετικά…
Μιλάμε για τον δημόσιο και ευρύτερο τομέα – εκεί δηλαδή όπου ο εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει το ψωμί του όταν απεργήσει. Δεν γίνεται λόγος για τον ιδιωτικό τομέα, διότι πριν κάποιος εργαζόμενος χαρακτηριστεί ως απεργοσπάστης, θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και παράγοντες που δεν του επιτρέπουν ούτε καν να σκεφθεί την απεργία! Δυστυχώς το εν λόγω αναφαίρετο αυτό δικαίωμα, στην ουσία δεν αφορά όλους τους εν Ελλάδι εργαζόμενους. Άλλο ο δημόσιος υπάλληλος με τα δικαιώματα και το εξασφαλισμένο αύριο και άλλο ο ιδιωτικός υπάλληλος που δεν μπορεί να θεωρηθεί πολίτης με δικαιώματα.
«Ου πολλώ δέω χάριν έχειν, ω βουλή, τω κατηγόρω, ότι μοι παρεσκεύακεν τον αγώνα τουτονί»… Με αυτά τα λόγια άρχιζε τον μνημειώδη «Υπέρ Αδυνάτου» λόγο του ο θείος Λυσίας – αυτός ο κορυφαίος Αθηναίος ρήτορας, που ανταμώσαμε στα γυμνασιακά μας χρόνια και με τους δικανικούς του έδινε πολιτικές μάχες την εποχή των τριάκοντα τυράννων. Άγνωστο, ποιός θα ήταν ο «αδύνατος» και «χωλός» των ημερών για τον Λυσία, αλλά σίγουρα ο ιδιωτικός υπάλληλος θα είχε προτεραιότητα! Αυτόν θα εύρισκε να υπερασπίσει, όταν τον κατηγορούσαν για απεργοσπάστη επειδή… «σιγά μωρέ, όλα τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά!»… Αγνοώντας ίσως ότι ο ιδιωτικός υπάλληλος υποχρεώνεται να σκύβει το κεφάλι, για μια μπουκιά πικρό ψωμί! Ας είμαστε λίγο επιεικείς, γιατί άλλοι, για το… ονόρε και μόνον, σκύβουν διαφορετικά…
Ο απεργοσπαστισμός είναι γινόμενο των ευδοκίμων υπηρεσιών προς την άρχουσα τάξη και «προϊόν» της εξαθλίωσης και της κατάντιας, με την υπογραφή των δοσίλογων της εργατικής τάξης.
Η απεργία της 13ης Φεβρουαρίου, όπως και οι άλλες σχετικές κινητοποιήσεις έγιναν συνειδητά! Τα αιτήματα ήταν συγκεκριμένα! Η ικανοποίηση για τη συμβολή στον αγώνα για το αύριο των παιδιών μας είναι κοινή και ανήκει σε… «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες»!
Τελικά, όταν ένας είναι ενεργός πολίτης, ακόμη και με ένα ειρωνικό χαμόγελο δίνει «χαστούκια» στο ανάλγητο κράτος και «σφαλιάρες» στην εν αφασία εξ+ουσία – την… απεργοσπάστρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου